Atari salonları bizim çocukluğumuzda ebeveynler tarafından zamanımızı harcadığı düşünülen, yaşıtlarımızın ise ileriki yıllarda playstation denen nane için tecrübe kazandıkları cazibe merkezleri. o zamanın en meşhur oyunu street fighter seçiyoruz ken'i seçiyoruz ryu'yu. bunlar popüler karakterler, güç her zaman her statüdeki insan için çekicidir zira. öyle bir hareket var ki herifçioğlu hem dönüyor hem yumruğu alttan koymak suretiyle apartkatı yapıştırıyor, aynı anda da ağzından aduuuket diye bi laf çıkıyor. turnuvalar yapıyoruz jetonuna, kazanan herkesten 15 jeton alıyor, deli para lan! onla kaç oyun oynanır. tek kol, iki düğme kombinasyonuyla zor yapılan bir şey aduket çekmek, herkesin harcı değil. o zamanlar acayip fors sağlıyordu yeminlen. okulda parmakla gösteriyorlardı, dün atari salonunda aduket çekti diye.
Bir hakîm dedi ki: “ Yazıda bir kargayla bir leyleğin beraberce koşup uçmakta olduğunu gördüm.Hayret ettim, bakalım aralarındaki kadr-i müştereke ait emare bulabilir miyim, diye hallerini araştırmaya koyuldum.
Hayretle yanlarına yaklaşınca gördüm ki ikisi de topal!”
Hele Arşa mensup bir doğanla ferşin malı olan bir yarasa nasıl olur da beraber bulunur?
Biri İlliyîn’in güneşi, öbürü Siccîn’in yarasası.
Biri her ayıptan arınmış tertemiz bir nur, öbürü her kapının dilencisi bir kör.
Biri Lâmekân âleminde uçmakta.. öbürü köpekler gibi samanlıkta kalakalmış!
aslında hayat bu hikayelerde tanımlı. hani yıllarca ararız anlamını, amı götü dağıtırız ya, aslında hiç gerek yoktur. birbirine zıt iki karakter olarak dışarıdan bakanlara imkansız gelen bir dostluk ve o dostluk üzerine torba olmadığı için büzülemeyen ağızlar üzerine bu hikayeyi anlatır durur kaptan. içerisinde Allah ve insan sevgisi olmayanlar burun kıvırırlar nicedir. görünenlerin ardında gizli olanlara bakmak gerekir biraz da.
iyi huylu ve kötü huylu olmak üzere kendi aralarında ikiye ayrılan kurtlardır bunlar. larva dönemi kişinin ergenliğe adım atmasıyla başlar, gelişim ise devr-i daim içindedir, hiç bitmez.bunların iyi huyluları kişinin beyninin büyümesi gibi faideli aktivitelerde yardımcı olur, gliserin üreten fabrikaların bacalarına çıkıp green peacevari ulvi amaçlar için eylem yaparlar.
kötü huyluları ise çizgifilmlerde insanın sol omzuna konuşlanan şeytanlar gibidirler, habire düşünce üretilmesinin ve bu düşünceler içinde kaybolunmasının müsebbibidirler. beyni kemirirlerken beynin işleyen ve parıldayan kısımlarını da yerler, gözler altında çöküntü, uykusuzluk gibi belirtiler kötü huylu kurtların işidir. boş zamanlarında mahalle kahvesinde memleket kurtarır, yoldan geçen karıya kıza laf atarlar.
9 ile biten yaşlarda hayat muhasebesi yapmanın sonucunda ortaya çıkan gelip geçici rahatsızlık. (en azından bi 9 yıl boyunca) anakronik bir durum var sanki burada. neyse yazarcığım, ahir ömrünün çeyrek asrını geride bırakmış bir yazaroğluyazar olarak naçizane fikrim, bunalımın belirsizlikten ve arayıştan kaynaklığını da tespit etmemle birlikte çok da bunalım olmadığı, 20 yaşındaki cıvırların ve delikanlıların daha çok içinde bulundukları durumu değiştirip yeni arayışlara girdiği yönündedir.şimdi 20 yaşında olan bir kardeşim var; abla napıcam ya ben, ne olucam, hea söylesene söyleee böhaaa! diye beni şiddetle sarsarken ben gülüyordum o sıra, aklıma "ha haa sen donla gezerken ben o yollardan dönüyordum yavru kuş" diye geçiriyordum içimden ama ben o yollardan geçerken bana böyle şeyler söylenmesine de epey kızıyordum, hafifçe gülümseyip krizinin geçmesini bekledim. bunun birkaç ay süreceğini, enerjisini kanalize edecek uzun süreli uğraşlar içinde bulunması gerektiğini tavsiye ettim. eeeaaah bana nasihat verme dedi. işte olay bu; 20 yaş bunalımı dediğiniz 20 yaşındakilerin kendilerine akıl verilmesini istemedikleri halde akla ihtiyaç duymaları ve bunu kendilerine bile itiraf edememeleridir sadece.
