kilit?!

Ah sevgili kaptanseverler, aklı karış hesabı ile 5 birim yukarda olan bencağızın sıkça düştüğü bir hata vardır benden içre; anahtarı içerde unutmak. Hadi unuttun yavru ceylan, ne diye kendinden emin çekersin ki kapıyı?

Bu gibi durumlarda o zamana kadar içinde olmamak için çırpınılan ev bir anda gözde en değerli şey olur. Dışarıda olma isteğinizi önden gümüş tepside mi alırdınız yoksa direk kıçınıza saplayalım mı der gibi bakar çilingirler. Gerçi kalabalık yaşanan hayatlarda insan çilingire ihtiyaç duymuyor, kavanoz kapağı açmak için de bir kocaya. Yalnız bireyin güçlü birey olduğunu savunanlara hep beraber nanik yapıyoruz. (bana nanik yapmayı öğreten Sevgili Gizz’e de blogunan selam ederim)

Neyse şekerim, velhasıl çilingir geldi, her zamanki esprisini yapıp gitti; “abla mesleği sana öğreteyim mi? Aylık giderinde de azalma olur ehemehe”. Esnaf dostu sıfatımız maymun götlüğüyle takas oldu böylece. Bu da bana ders olsun de mi?

Bu da bana ders olsun kısmı için sadece şunu söyleyeceğim: Tarih tekerrürden insan genlerinden ibarettir kaptanseverler, bunu daha önce duymadıysanız sizi iki rekât şiddetle kınıyorum. Duyduysanız bir örnekle pekiştireceğim.

Bundan yıllar önce bir Pazar günü... Validanım ve paşa babam rutin Pazar yürüyüşüne çıkmışlar, ablamın nerde olduğu hususunda da bir fikrim yok zira Pazar gününü anlamlı kılan tek eylemi gerçekleştiriyorum; uyuyorum yahu. Bir ara kapı yumruklanma sesiyle uyandım. “nolüyür?! Allam neler olüyür?!” tadında bir uyanmayla ranzanın üst katından atladım, aman allahım o da ne; biri kapıyı zorluyor, korku filmi müziğini de fona dayadın mı noluyür kaptanseverler? Kaptanın ömründen bi 5 yıl otomatik olarak düşüyor. Çırink! (tıkır tıkır senelerin gözün önünden akması efektini ver hacı)

Kapıyı açana kadar giden 5 senemin hesabını kimse veremeyeceği gibi kapıyı açtığımda ev ahalisinin şaşırmış gözlerle bakmasını anlamam için de bir 5 sene gitti. Beni evde uyur vaziyette bırakmakla evde hiç kimseyi bırakmamak arasında fark olmadığını benim anahtarı unuttuğum gibi unutan ailemden aldığım genleri bir miras olarak görüyor ve hayatım boyunca iyisiyle kötüsüyle kullanacağımı belirtiyorum. Canlarım benim, artık toruna tombalağa ders olsun bunlar. Bak yazdım o kadar.